Maak plaats van mij
Maak plaats van mij kijkt vanop verontrustende afstand de mensheid in alle ogen tegelijk. Wat staan we hier eigenlijk allemaal te doen? Wat drijft ons, wat houdt ons zo hardnekkig boven water? Zijn we niet slechts drenkelingen in eigen zweet? Lachwekkende wezens, bij bosjes opgehangen aan de meest tegenstrijdige overtuigingen? Ach wij! Gaat het echt wel beter met ons dan zonder ons?
Dit boek is een ontwrichtende ode aan de onzekerheid, de onwetendheid, de verwondering.
De Bezige Bij, 2014
ISBN 978 90 8542 581 6
PAUL DEMETS in De Morgen (***)
Met Maak plaats van mij publiceert Antwerps stadsdichter Stijn Vranken zijn derde bundel. Zijn poëzie is indringender geworden. Vranken bekijkt zichzelf en ziet de vergankelijkheid van het lichaam, zoals in het gedicht Waarlijk niet gelogen. In een ander gedicht luidt het: “Er wordt nog gestreeld, maar wel/ al met de botten bloot.” Hij kijkt met de blik van de buitenstaander: “Buitenstaan is wat ik doe. Ik ben er goed in:/ ook dit schrijf ik op twee meter afstand.// Veilig buiten het bereik van mezelf.”Elders lezen we: “Wij hebben onszelf alvast tijdig verlaten.”
Er spreekt een soort onmacht uit deze gedichten. De dichter wil zichzelf het liefst wegcijferen en de ruimte aan de medemensen laten: “Mocht ik ooit gaan om brood in de nacht,/ weet dan genoeg. Draai je om en adem mij/ uit,//maak plaats van mij.” Stijn Vranken schrijft geen politiek beladen poëzie, maar zijn sociale bekommernis is groot.
Bij sommige gedichten merk je dat ze geschreven zijn met het oog op onmiddellijke impact op het podium, zoals hier: “Sommige mensen zijn weinigmeer dan niet erg,/ om van mezelf nog maar te zwijgen.” Vranken is ook in deze bundel zijn humor niet verloren. De bundel opent met de wenk “Van dit leven bestaat er/ naar men vreest maar één, stap dus nooit uit je moeder/met het verkeerde been.”
Dankzij Stijn Vranken weten we weer hoe we langzaam vergaan in dit bestaan.
Teaser
die ik maakte om ook deze bundel weer een bestseller te laten worden: